امیرعلی مختاری مرزرود

شاه‌عباس کبیر پنجمین پادشاه صفوی که یکی از مهم‌ترین پادشاهان صفوی و کل تاریخ ایران است، در زمانی به قدرت رسید که ایران مورد یورش قدرت‌های خارجی و شورش‌های داخلی قرار داشت. او طی ?? سال حکمرانی خود توانست ایرانی که تبدیل به ویرانه شده و در آن هیچ قدرت مرکزی وجود نداشت، تبدیل به ایرانی آباد و قدرتمند نماید. تحقیقات فراوان درجه اول و دومی در زمینه و زمانة شاه‌عباس کبیر صورت پذیرفته است و هر یک از منظری به حکمرانی وی در این ?? سال اشاره کرده‌اند؛ بااین‌حال هیچ‌کدام نتوانسته‌اند به‌صورت دقیق به تحلیل شخصیت سیاسی او که حاصل از روان‌شناسی سیاسی وی است، اشاره نمایند. این پژوهش به دلیل اهمیت شخصیت شاه‌عباس و جایگاه وی در تاریخ سیاسی ایران و ارائة پاسخی بهتر نسبت به چرایی عملکرد او در طول سلطنتش، به بررسی روان‌شناسی سیاسی شاه‌عباس کبیر پرداخته و به دنبال پاسخ به سؤال «ابعاد و خصلت‌های تعیین‌کنندة شخصیت و رفتار شاه‌عباس صفوی کدام است؟» می‌باشد. روش من در این پژوهش، روش تحلیل محتوای کیفی با استفاده از روش جمع‌آوری داده‌ها و اطلاعات اسنادی است و یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد خصلت‌های نارسیستی (خودخواهی افراطی) - پارانویایی (بدبینی افراطی به دیگران) و انتقام‌جویی، ویژگی‌هایی نظیر اراده‌گرایی (ایگوی قوی)، عمل‌گرایی (حول محور تجربه‌گرایی)، امنیت‌طلبی، انضباط‌طلبی و احساس برتری‌جویی نقش تعیین‌کننده‌ای در شخصیت شاه‌عباس و رفتار سیاسی وی داشته است.