تحول و توسعه فناوری‌های نوین، به‌ویژه هوش مصنوعی، در کشورهای در حال توسعه به‌عنوان چالشی پیچیده در دستورکارگذاری سیاست‌های عمومی مطرح است. این پژوهش با هدف بررسی عواملی که در دستورکارگذاری هوش مصنوعی در جمهوری اسلامی ایران نقش دارند، به تحلیل تعاملات مختلف در فرآیند سیاست‌گذاری در این حوزه می‌پردازد. به‌ویژه، در ایران که این فناوری به‌عنوان یکی از اولویت‌های ملی در حوزه علم و فناوری شناخته شده است، فرایند دستورکارگذاری آن با چالش‌های مختلفی نظیر هماهنگی ناکافی بین نهادهای دولتی و بخش خصوصی، کمبود زیرساخت‌های داده‌ای، فشارهای بین‌المللی و موانع قانونی روبه‌رو است. در این پژوهش، سؤال اصلی آن است که چه عواملی در دستورکارگذاری هوش مصنوعی در جمهوری اسلامی ایران مؤثر هستند. همچنین، سؤال فرعی پژوهش به بررسی نقش پیمانکاران سیاستی، پنجره‌های فرصت و استراتژی‌های آن‌ها در این فرآیند می‌پردازد. فرضیه اصلی پژوهش بر این مبنا استوار است که ممانعت از چیرگی نهادهای بین‌المللی بر تصمیم‌گیری‌های ملی، بهره‌وری پایین و نبود زیرساخت‌های مناسب داده، و وجود استارتاپ‌های بومی با تکنولوژی‌های پیشرفته، از جمله عوامل مؤثر در دستورکارگذاری هوش مصنوعی در ایران هستند. علاوه بر این، فرضیه فرعی تحقیق بر نقش شورای عالی انقلاب فرهنگی تأکید دارد که با تغییرات در ترکیب شوراهای تصمیم‌گیری و استفاده از استراتژی‌های اقناع و شبکه‌سازی، توانسته است زمینه‌های لازم برای دستورکارگذاری هوش مصنوعی در کشور را فراهم آورد.